Van Dijk - Herman Van Veen

In wezen was Van Dijk een echte hypochonder

Hij keek na lezing van het avondblad

Altijd of hij de asbak leeggegeten had

En mompelde: «De wereld gaat ten onder»

Hij geloofde niet in God, soms in lijst een

Hij was een rode rakker in zijn jeugd

De meistoet deed hem toen nog innig deugd

Maar later wilde hij er niet meer heen

Zo was Van Dijk — en toch, een diep verlanger

Hoe stuurloos had hij Anna niet bemind

Zij bleek een trul en uit haar enig kind

Gloeide met moeite een beperkt behanger

«Ziedaar», zo sprak Van Dijk, «dit is mijn lot

Liefde bestaat niet, werk is misverstand

En 'k heb mij in een druiloor voortgeplant»

Zo kwam hij na wat crisissen bij God

«Welja», riep God, «daar hebben we Van Dijk

En wat verschaft ons nog zo laat de eer?»

Van Dijk sprak: «Ik zit voor het blok, o Heer

En zou graag binnen in Uw hemelrijk»

«Vooruit», zei God, «jij eigenwijze donder»

Zo kwam hij toch neerslachtig op zijn wolk

Maar als hij langsdrijft zegt het hemelvolk:

«Daar gaat Van Dijk, een echte hypochonder»