Папараць-кветка - Нейро Дюбель

Кветка ў нетрах лясных распускалася,

Залатая, агністая, сіняя,

На купаллі, на росным купаллі,

Ў бураломнай лясной лагчыне.

У глушы, дзе туманы белыя,

Дзе жывуць лесуны і трасца,

Як заўсёды, шукалі смелыя

Кветку-папараць, кветку шчасця.

Як жадалі мець гэту кветку

Цёмных пушчаў глухія шаты,

Каласы на бедных палетках,

Людзі ў цёмных, закураных хатах!

Ўсё было ў тую ноч звычайным:

Над агнямі лёталі цені,

Пяткі «Янку» прывычна чаканілі,

Пахла мёдам мурожнае сена.

За вячэру скупую сядалі

Дзеці бедныя пры лучыне;

Загубіўшы вянок, рыдала

Панам збэшчаная дзяўчына.

У клапоўніку лаяўся п’яны,

За карчмою кагосьці білі,

Хтось на пузе ляжаў адшмаганы,

І кабета над ім галасіла.

З каліты салёнай, парожняй

Залатоўку узяўшы ў рукі,

Дзед шпурляў яе ў «божае вогнішча»,

Каб сухоты пусцілі ўнука.

Ўся краіна над працай гарбела,

Ела бульбу, не бачыла сала,

Ўсе маліліся, ўсе цярпелі,

І ўсе, як нямыя, маўчалі.

І не ведалі вёскі ў дубровах,

Людзі хмурыя і палеткі,

Што ўсяму ўжо знайшлося Слова,

Што яно прагрыміць над светам,

Што язык залаты атрымалі

Ў гэту ноч пушчы цёмнай шаты,

Рэчак поўных лянівыя хвалі,

Занядбаныя, чорныя хаты.

Хоць нясцерпным ставала гора —

Наваколле пакуль што маўчала.

Ноч плыла агнямі і зорамі…

Нарадзіўся Янка Купала.