Wierzyłam w nas - Verba, Sylwia Przybysz

Wierzyłam w nas, dlaczego dziś

To wszystko już nie znaczy nic?

Już dzisiaj wiem, choć czasem płyną łzy

Wciąż muszę silna być

Gdy to wszystko już nic nie znaczy

Była sobie miłość, epizod i wystarczy

Po prostu wyszło tak, nie chcę żałować

Łatwo się wkręcić, trudniej się odkochać

Czuję się dziwnie, nie potrafię się odnaleźć

Ludzie mówią, że ponoć życie toczy się dalej

I ponoć jutro też wyjdzie słońce

Dla mnie to mało obiecujące

Motywujące?

Raczej nie sądzę

Co mi po tym słońcu kiedy walczę ze sztormem

Nie ma Ciebie przy mnie i już nigdy nie będzie

A przed smutkiem nie ucieknę, dopadnie mnie wszędzie

Czas uleczy rany, ale pozostaną blizny

Zawsze będą przypominać, że się kiedyś kochaliśmy

Że mieliśmy siebie, ale to odeszło

Nie ma antidotum na gasnącą przeszłość

Czasem płyną łzy, to jest silniejsze

Szukam lekarstwa na złamane serce

Szukam szczepionki na nieudane związki

Szukam miłości, co nie sprawi przykrości

Nie lubię niepewności, to jest chyba jasne

Moja przystań, by zakotwiczyć na zawsze

Przylądek szczęścia i tylko my — imaginuję

Czy ja naprawdę za dużo oczekuję?

Oddam wszystko, by na stałe mieć kogoś

Żyć euforią, która odcina świadomość

A wzloty i upadki traktować jak drobiazgi

I w sobie mieć oparcie, by niczym się nie martwic

Teraz muszę znaleźć w sobie tyle siły

By pokonać to, co okoliczności mi zrządziły

Nie poddam się, bo wierzę, ze wszystko przede mną

Koniec zamartwiania, pora się uśmiechnąć!