Şehir - Allame

Zor gülüyor yüzüm askıda

«Gitme!»

diyor bana şehir hep

Gizleniyor kara gökyüzü zerk ediyor acılara beni

Çilem ben, içim dışım dert kadehler savruluyor

Otuz yıllık öfkeyim, görüntüler karıncalanıyor

Keşkeler nüfuz, ahlar gururu tırmalıyor

Geçen zaman selviden bi' yar, durma, saçları yol

Gün bela, gece huzur için tek sermayem

Çoktan unuttum geçmişi fakat yumruklar sert hâlen

Yazabilmek cesaret, insan için umut rezalet

Eksilerini çıkar hayatının, ne kalır hesap et!

Mesafeler fiziksel jargon insanî telaşlar

Bu radyoaktif topraktan bi' aitlik yok başka (Hayır!)

Beyazlar aldı başını, gitti var olduğun bu evren

Çatık kaşlı, kirli yüzünü kara dumanlar okşar

İntihar tek shotlık, kuşku on beş dak’ka dert

İştahın acı bazında cehennem dört metrekare bi' yer

Bu ateş düştüğünden fazla yaktı

Sana şeref ve bana da sağlık versin ölmeden hayat bi' kez

Beşerin ellerinde leşe dönüştü neşem, gönül kayın meşe

Vakit geber diye geçer, sen her sabah umuda gebe

Hududa bak lan elini uzattığına değmez hedef

Kasvete gel, taze benliğim vuruldu top tepede

Biz de çok gülerdik düşüne, düşmeden önce

Gerçekle acıyı buluşturup öpüştürmeden önce

Bak abin hep ince, zamanı gelince, zararı derinden

Kararı tecrübeyle sabit haklı yetince

Sırtımda bıçak koleksiyonum, gecem pare pare

Zihnimde insan hikâyeleri birbirinden lanet

Distopyamda hayattasın, gel de şimdi şükret

Geçmişinle hesaplaş da gelecek için küfret

Bak abim, hayat tatlı değil, çatık kaşlı

Beni gençliğimde gör'cektiniz, şimdi tadım kaçtı

Şeytanlar uzun saçlı, günahlarımı saçtım önüne

Topla bundan evlası yok, uykuların kaçsın