Diabeł mój - Jacek Kaczmarski

Nie nauczono mnie paciorka,

Nigdy nie byłem u spowiedzi,

Więc od czupryny do rozporka

Niejeden diabeł we mnie siedzi.

Prócz tych, co dbają o natchnienie

Samopoczucie i rozkosze,

Szczególnie tego sobie cenie,

Którego w kręgosłupie noszę.

Tak mi usztywnił karku kręgi.

Że mimo groźby i namowy —

Ani kazanie, ani pręgierz

Nie zdoła mi pochylić głowy.

Nie, żebym nie chciał!

Wciąż zazdroszczę

Tym, co potrafią ujść zatraty

I łączą swe talenty owcze

W stada wzajemnej aprobaty.

Przez to kalectwo — zdrowych ranię,

Na pogodzonych ściągam biedę,

Wszelkie zbiorowe pojednanie

Obracam w «jedność - minus jeden»,

Ani nie bronię się pogardą.

Ani nie brudzę się popiołem.

Lecz będę żył i umrę - hardo,

Chcąc nie chcąc — z podniesionym czołem.

Jeżeli hardzi Stwórcę brzydzą -

Niech mi odmówi odkupienia.

Choć chyba mnie zrozumie, widząc,

Że też samotnie trwa w przestrzeniach.

Bo czym są moje grzechy małe.

Gdy On pokornych ma — miliony.

Rzadko Mu głowę zawracałem

I tylko — w imię odtrąconych.