Poczekalnia - Jacek Kaczmarski

Siedzieliśmy w poczekalni, bo na zewnątrz deszcz i ziąb

Do pociągu sporo czasu jeszcze było

Można zatem wypić kawę, albo rzucić cos na ząb

Bo nikt nie wie kiedy człek znów napcha ryło

Wtem słyszymy kół stukoty i lokomotywy świst

Więc rzucamy się do wyjścia na perony

Ale w miejscu na zatrzymał megafonów zgrzyt i pisk

— To nie wasz pociąg!

— ogłosiły megafony

Uwierzyliśmy megafonom

Uprzejmie wszak ostrzegły nas

Po co stać w deszczu na peronie

Skoro przed nami jeszcze czas

Żarcie szybko się skończyło, nuda zagroziła nam

Zaczęliśmy drzemać, marzyć i flirtować

Ktoś przygrywał na gitarze, zanucili tu i tam

Zaciążyły nam do tyłu nasze głowy

Wtem słyszymy kół stukoty i lokomotywy świst

Więc ospale podnosimy się z foteli

Ale w miejscu nas zatrzymał megafonów zgrzyt i pisk

— To nie wasz pociąg!

— przez megafon powiedzieli

Uwierzyliśmy megafonom

Pomarzyć w cieple — dobra rzecz

Po co stać w deszczu na peronie

Zamiast w fotelu miękkim lec

Po marzeniach przyszła kolej na dziewczyny oraz łyk

Co pozwolił nam zapomnieć o czekaniu

Gdy tymczasem za oknami «enty» już się użył świt

I poczuliśmy się trochę oszukani

Więc gdy znowu kół stukoty usłyszeliśmy i świst

W garść się wzięliśmy i dalej na perony

Lecz zatrzymał nas na progu już znajomy zgrzyt i pisk

— To nie wasz pociąg!

— ogłosiły megafony

Uwierzyliśmy megafonom

W końcu nie było nam tak źle

Po co stać w deszczu na peronie

Gdzie z wszystkich stron wichura dmie

Uderzyło nas jak gromem, spojrzeliśmy wreszcie w krąg

Choć już wiele, wiele świtów przeminęło

I patrzymy w starcze oczy powstrzymując drżenie rąk

Zadziwieni, gdzie się życie nam podziało

Wybiegamy na perony, lecz na torach leży rdza

Semafory hen pod lasem opuszczone

Żaden pociąg nie zabierze już z tej poczekalni nas

Milczą teraz niepotrzebne megafony

I gorzko się zapatrzyliśmy

W zabrane nam dalekie strony

I w duszach swych przeklinaliśmy

Tę łatwą wiarę w megafony