Wojna postu z karnawałem - Jacek Kaczmarski

Niecodzienne zbiegowisko na śródmiejskim rynku

W oknach, bramach i przy studni, w kościele i w szynku

Straganiarzy, zakonników, błaznów i karzełków

Roi się pstrokate mrowie, roi się wśród zgiełku

Praca stała się zabawą, a zabawa — pracą:

Toczą się po ziemi kości, z kart się sypią wióry

Nic nie znaczy, ten co nie gra, ci co grają - tracą

Ale nie odróżnić w ciżbie, który z nich jest który

W drzwiach świątyni na serwecie krzyże po trzy grosze

Rozgrzeszeni wysypują się bocznymi drzwiami

Klęczą jałmużnicy w prochu pomiędzy mnichami

Nie odróżnić, który święty, a który świętoszek

Oszalało miasto całe

Nie wie starzec ni wyrostek

Czy to post jest karnawałem

Czy karnawał - postem!

Dosiadł stulitrowej beczki kapral kawalarzy

Kałdun — tarczą, hełmem — rechot na rozlanej twarzy

Zatknął na swej kopii upieczony łeb prosięcia

Będzie żarcie, będzie picie, będzie łup do wzięcia

Przeciw niemu — tron drewniany zaprzężony w księży

A na tronie wychudzony tkwi apostoł postu

Już przeprasza Pana Boga za to, że zwycięży

A do ręki zamiast kopii wziął Piotrowe Wiosło

Prześcigają się stronnicy w hasłach i modlitwach

Minstrel śpiewa jak to stanął brat przeciwko bratu

W przepełnionej karczmie gawiedź czeka rezulatu

Dziecko macha chorągiewką - będzie wielka bitwa

Oszalało miasto całe…

Siedzę w oknie, patrzę z góry, cały świat mam w oku

Widze co kto kradnie, gubi, czego szuka w tłoku

Zmierzchem pójdę do kościoła, wyspowiadam grzeszki

Nocą przejdę się po rynku i pozbieram resztki

Z nich karnawałowo-postną ucztą jak się patrzy

Uraduję bliski sercu ludek wasz żebraczy

Żeby w waszym towarzystwie pojąć prawdę całą:

Dusza moja — pragnie postu, ciało — karnawału!